72 __ 73 Κατά πάσα πιθανότητα, η μεταφορά στη σκηνή του εμβληματι- κού και αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Κώστα Ταχτσή Το τρίτο στεφάνι (1962), σε μια εξαιρετική δραματοποίηση του Σάββα Κυριακίδη, ήταν μία από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια πα- ραστάσεις του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Η παράσταση, που διαρκούσε πάνω από τρεισήμισι ώρες, κατάφερε να καθηλώσει το κοινό της με έναν αριστουργηματικό τρόπο. Η λεπτομε- ρής, συγκινητική και ζωντανή σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά τον αναδείκνυε ως έναν από τους καταλληλότερους σκηνοθέτες του νεοελληνικού θεάτρου στο ιδιαίτερο είδος της διασκευής έργων της νεοελληνικής πεζογραφίας.1 Η πρωταγωνίστρια Αννίτα Σαντοριναίου έδινε ρεσιτάλ ηθοποιίας ως Εκάβη και με αμείωτη ενέργεια και δυναμισμό κατάφερνε κάθε βράδυ να καθηλώνει τους θεατές με την απίστευτη υποκριτική της ευελιξία. Η παρά- σταση, που παίχτηκε για ολόκληρη τη σεζόν 2014–2015, πήγε και σε περιοδεία τον Απρίλιο του 2015 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Κατά την Αννίτα Σαντοριναίου: Η κυρα-Εκάβη δεν είναι μόνο ένας ρόλος, δεν είναι η υποκριτική αποτύπωση μίας γυναίκας ή ακόμα και πολλών γυναικών που γνωρίζουμε. Είναι η Ελλάδα. Έτσι τη θέλει ο Ταχτσής, της δίνει το όνομα μιας αρχετυπικής μάνας, της Εκάβης, και την ξαναβαφτίζει «στο δικό του σήμερα» κυρα-Εκάβη. Είναι το αρνί και το τέρας, διάβολος και αγία, πολυμήχανη και αγαθιάρα, ποταπή και ανωτέρα, αγράμματη και σοφή. Είναι η Ελλάδα του φωτός και του μεγαλειώδους και η Ελλάδα του σκότους και του τσιφτετελληνισμού. Μ’ αυτά τα χρώματα προσπάθησα να την κε- ντήσω την Εκάβη. Με του Ταχτσή τα χρώματα. Και η εμπειρία του ταξιδιού με τον Τάκη Τζαμαργιά μεγάλη απόλαυση και βαθιά οδύνη. Και συνειδητότητα… Ένα ταξίδι με τα όλα του… Στο κακοτράχαλο αλλά και απρόσμενα υπέροχο «σώμα και αίμα της Ελλάδας». Όλοι μαζί το μεταλάβαμε. Για μένα, το ταξίδι αυτό με την κυρα-Εκάβη και το Τρίτο στεφάνι είναι ένα προσκύνημα — μετά από τριάντα τρία χρόνια που λείπω απ’ την Ελλάδα — στην Ελλάδα μου.2 1. ΣτΕ: Κατά τη σεζόν 2021–’22 ο Τζαμαργιάς θα προσθέσει στο παλμαρέ του και την Αιολική γη του Βενέζη, και πάλι σε δραματουργική επεξεργασία του Σάββα Κυριακίδη, καλλιτεχνικού διευθυντή του ΘΟΚ. 2.7 ΚΩΣΤΑ ΤΑΧΤΣΗ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ (ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΤΑΚΗ ΤΖΑΜΑΡΓΙΑ, 2014–2015) Γιώργος Ροδοσθένους Ο σκηνοθέτης, στη δεύτερή του σκηνοθεσία για τον ΘΟΚ, πλαι- σιώθηκε από το ευέλικτο σκηνικό του Εδουάρδου Γεωργίου, τη λυρική μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, τα κοστούμια εποχής του Λάκη Γενεθλή, τους φωτισμούς του Γιώργου Κουκουμά και τη λιτή κινησιολογία της Λίας Χαράκη. Το τρίτο στεφάνι γέ- μισε την Κεντρική Σκηνή του ΘΟΚ με συναίσθημα, ελληνικά χρώματα και την ιστορία του Νεοέλληνα μικροαστού, όπως αυτός διαμορφώθηκε κατά το πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Η διανομή, με έναν θίασο είκοσι ενός μελών, επέτρεψε σε μια δυνατή ομάδα ηθοποιών να δείξουν την τεχνική τους δεξιοτεχνία, με μια δροσερή Στέλα Φυρογένη (Νίνα), έναν ευαίσθητο Ανδρέα Τσέλεπο (Άκη), μια αισθησιακή Κρίστη Παπαδοπούλου (Ελένη) και μια δυναμική Αντωνία Χαραλάμπους (Μαρία), όπως και μια εξαιρετική Νιόβη Χαραλάμπους (Πολυξένη) και έναν επικίνδυνο Γιώργο Κυριάκου (Δημήτρη). Επίσης μας θύμισε πόσο αγαπητή είναι η νεοελληνική πεζογραφία στο κυπριακό κοινό, με όλες της τις εξάρσεις, τα ιλαροτραγικά επεισόδια και την ποικιλόμορφη δραματουργική υφή. ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ: ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΜΒΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΘΟΚ 2. Α. Κάραλη, «Το τρίτο στεφάνι: Μια παράσταση που θα ανέβει από την 1η ως τις 5 Απριλίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά», Fractal (26 Μαρτίου 2015), https:// www.fractalart.gr/trito-stefani/. Τελευταία πρόσβαση: 7 Απριλίου 2021.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==